Vandaag is onze eerste echte wandeldag. Na een koude nacht ( in combinatie met de geur van zweet en urine), constateer ik om 6u30 dat het pijpenstelen regent en nog donker is. We zoeken een bar om nog even te ontbijten en vertrekken dan vol goede moed, gewapend in zowel regenjas, regenbroek als poncho om de camino te trotseren. Al snel komen we andere pelgrims tegen, het lijkt alsof scholen tegenwoordig naar Santiago wandelen in plaats van naar Rome of Praag gaan. Het wordt al snel licht en we steken de eerste groep voorbij, hierna wordt het rustiger op de Camino. We stijgen en blijven stijgen. Ik weet dat mijn conditie goed is maar ik moet toch af en toe op mijn adem trappen. Ik voel hoe mijn kleren nat worden, het gevoel in mijn vingers verdwijnt en de wind schuurt in mijn gezicht. Na twee uur stappen begint het te sneeuwen. Echt waar? Weergoden, het is april!!! En ik wandel in Spanje niet in het noorden van Europa!! Mijn eerste lesje: het komt zoals het komt en het komt niet altijd zoals we willen dat het komt. Het weer krijgt mijn goesting in dit avontuur niet klein. We stoppen in een gezellige bar waar we ons even kunnen verwarmen. Sneller dan verwacht arriveren we om 14u in Portomarin. Omdat de volgende albuerge 3 km verder ligt besluiten we verder te gaan. De regen blijft aanhouden, het wordt nog kouder en ook de wind blijft hevig tekeer gaan…en de albuerge die blijkt 8km verder. Ik ben doorweekt, mijn schouders en heupen branden en ik betrap er mezelf op dat ik in gedachten tel…elke stap is een stap. Ik vouw mijn handjes dan ook wanneer ik hoor dat er nog plaats is voor 2. Deze albuerge voelt warmer en ruikt een beetje frisser. Mijn natte kleren kunnen drogen. Ik ben moe, kruip met de droge kleding die ik nog heb in mijn slaapzak en val in slaap.
SterrenStraal 