Blog

Rond half 6 lig ik alweer klaarwakker te wachten op het avontuur van vandaag. We vertrekken in het donker, en zien een prachtige zonsopkomst. Het is nog steeds koud en handschoenen zijn tot nu toe het meest gemiste item tijdens onze tocht . ( Zonnecrème het meest overbodige ). Omdat alles gesloten is, eten we één van de repen die we hebben meegenomen voor in geval we een tekort aan energie zouden hebben. Gelukkig komt er na een dikke 5 kilometer stappen een bar. Het aanbod is gering maar voldoende om weer verder te kunnen. Tijdens de namiddag begint het opnieuw te regenen. Pijpenstelen. Opnieuw voel ik hoe alles nat wordt. Aangekomen in Casanova worden we verwelkomt door de voorlopig enige andere gast in de albuerge. Het is koud, maar we hebben een bed en dankzij de verwarming kunnen we opnieuw onze kleren drogen. Onze Taiwanese kamergenoot voorziet ons van thee waardoor we een beetje kunnen opwarmen. De enige bar in Casanova ( dat trouwens maar 3 andere huizen telt ) sluit wanneer we toekomen. Gelukkig zijn de mensen hier zo vriendelijk dat ze niet alleen nog iets voor ons willen klaarmaken maar het ook nog eens tot in onze albuerge willen brengen.

En hoeraaa: Er is een douche mét warm water. Het lijkt een eeuwigheid geleden dat ik me heb kunnen douchen en ik ben enorm gelukkig met het zeepje dat ik nog net voor mijn vertrek in mijn rugzak propte. De geur van zeep: zalig gewoon! Ik betrap er mezelf op hoe ik meermaals de geur van zeep in me opneem.

Ik voel me ondanks de kilometers nog steeds fit. De blaren waar iedereen me voor waarschuwde blijven gelukkig uit en de spierpijn die ik heb lijkt me ook niet abnormaal. Toch ben ik enorm blij met mijn bed, waar ik gewoon op kan  ‘liggen’.

Vandaag kwamen er weer wat lesjes op mijn pad. Eén van die lesjes gaat over wat er echt toe doet. En dat gaat over liefde, vriendschap en gezond zijn. Als we dat hebben, dan hebben we eigenlijk alles. Voor ik vertrok was ik me hier al wel bewust van maar na een aantal dagen op de camino voel ik de bevestiging.

Ik ben enorm dankbaar. Dankbaar om de kleine dingen die de mensen hier doen én die zo veel verschil maken: mensen die je niet kent die je een veilige tocht wensen, iemand die je thee geeft zomaar uit het niets, de belangstelling naar je fysieke en mentale conditie,….Het lijkt alsof iedereen hier zijn hart open heeft en dat deze hart-energie over de Camino en door zijn bewandelaars stroomt. Een onbeschrijfelijk gevoel!

én ik ben dankbaar om de onvoorwaardelijke liefde thuis, mijn jongens die gezond zijn, de trouwe vriendschappen en mijn gezondheid die goed is. Ik voel me enorm gezegend en met deze gedachten in mijn hoofd…val ik in slaap.

Vandaag is onze eerste echte wandeldag. Na een koude nacht ( in combinatie met de geur van zweet en urine), constateer ik om 6u30 dat het pijpenstelen regent en nog donker is. We zoeken een bar om nog even te ontbijten en vertrekken dan vol goede moed, gewapend in zowel regenjas, regenbroek als poncho om de camino te trotseren. Al snel komen we andere pelgrims tegen, het lijkt alsof scholen tegenwoordig naar Santiago wandelen in plaats van naar Rome of Praag gaan. Het wordt al snel licht en we steken de eerste groep voorbij, hierna wordt het rustiger op de Camino. We stijgen en blijven stijgen. Ik weet dat mijn conditie goed is maar ik moet toch af en toe op mijn adem trappen. Ik voel hoe mijn kleren nat worden, het gevoel in mijn vingers verdwijnt en de wind schuurt in mijn gezicht. Na twee uur stappen begint het te sneeuwen. Echt waar? Weergoden, het is april!!! En ik wandel in Spanje niet in het noorden van Europa!! Mijn eerste lesje: het komt zoals het komt en het komt niet altijd zoals we willen dat het komt. Het weer krijgt mijn goesting in dit avontuur niet klein. We stoppen in een gezellige bar waar we ons even kunnen verwarmen. Sneller dan verwacht arriveren we om 14u in Portomarin. Omdat de volgende albuerge 3 km verder ligt besluiten we verder te gaan. De regen blijft aanhouden, het wordt nog kouder en ook de wind blijft hevig tekeer gaan…en de albuerge die blijkt 8km verder. Ik ben doorweekt, mijn schouders en heupen branden en ik betrap er mezelf op dat ik in gedachten tel…elke stap is een stap. Ik vouw mijn handjes dan ook wanneer ik hoor dat er nog plaats is voor 2. Deze albuerge voelt warmer en ruikt een beetje frisser. Mijn natte kleren kunnen drogen. Ik ben moe, kruip met de droge kleding die ik nog heb in mijn slaapzak en val in slaap.

Ik slaap in een oud klooster, gelegen langs de Camino. Ik heb nog niet echt veel gewandeld omdat in Sarria geraken al een prestatie op zich was. Na een tussenstop in Madrid vlogen we naar Santiago om van daaruit zo snel mogelijk op ons startpunt te komen. Al snel zien we de eerste Sint-Jackobs schelpen en dus de eerste pelgrims. Tijdens de busrit stel ik vast dat het landschap erg heuvelachtig is en dat we dus serieus gaan mogen klimmen. Ook mijn maag is de slingerbochten niet ontgaan. Ik ben blij wanneer ik met mijn voeten op de grond sta. Na een korte wandeling komen we aan in het Monesteria Magdalena. Het klooster voelt koud en kil. Ik doe alles aan wat ik bij heb en probeer mezelf te verwarmen. We delen de slaapzaal met een aantal andere pelgrims. Ze lijken voornamelijk jonger dan mezelf . Er kan over jongeren veel gezegd en geschreven worden maar ik stel meermaals vast dat deze jongens en meisjes enorm vriendelijk en respectvol zijn. Rond 20u val ik in slaap, ik vermoed dat we morgen rond 7u de eerste stappen richting Santiago zullen zetten. Ik voel me fysiek fit, mijn Mind-set is enorm positief dus ik heb er waanzinnig veel zin in. ♥️👣🙏

Het lijkt alsof op de Camino de hele wereld wandelt. Mensen uit werkelijk alle mogelijke landen, van ver weg of dichter bij. Alle leeftijden door elkaar met allemaal een gemeenschappelijk doel: aankomen in Santiago. Wandelend op de Camino kan ik me maar moeilijk voorstellen dat er ergens in deze wereld oorlog is. De Camino is enorm vreedzaam. Hier is iedereen gelijk. Iedereen zet zijn voeten vooruit, iedereen ziet een beetje (en soms veel) af. Werkelijk iedereen is vriendelijk, iedereen wenst elkaar dan ook een buen camino. Een goede en veilige tocht. Iedereen is behulpzaam. Er worden praatjes gemaakt maar niemand dringt zich op. Sommige pelgrims wandelen een paar kilometer met je mee, anderen geven je een kop thee.

Het is een beetje afhankelijk van hoe je je tocht doet maar in ons geval: echt back to basic. We zochten elke dag zelf onze slaapplek in een albuerge. Droegen alles wat we bij hadden op onze rug. Sliepen in onze kleren. Nooit was ik zo gelukkig met een zeepje en een warme douche. Nooit was ik zo dankbaar om een flesje water. En het is pas dan dat je echt voelt dat je in het leven eigenlijk niet meer nodig hebt dan liefde, vriendschap en gezond zijn.

Op de camino waar iedereen gelijk is, voelde ik hoe mensen als verschillende individuen met elk hun eigen dromen een enorm mooi geheel vormen. 🙏👣❤

Ik vertrek bijna. En ik ben er helemaal klaar voor. De voorspelde regen houdt me dan ook niet tegen. Santiago de Compostela. Een stuk van de beroemde Camino. Te voet.

Eigenlijk was het altijd al wel een jeugddroom om een stuk van de Camino te bewandelen maar het was pas een tweetal jaar geleden dat ik me deze droom weer herinnerde.

Drie jaar geleden voelde ik me moe. Moe door een beetje vanalles. Moe door verlies. Mijn vriendin Iris die onverwacht stierf in een vreselijk auto ongeval, Rik die geen jaar later om kwam tijdens een loopwedstrijd en mijn interventie tijdens de aanslagen in Zaventem eisten hun tol. De hulpverleningsgesprekken die ik deed tijdens de interventie werden langzaam nachtmerries en ik voelde me meer en meer uitgeput. Het voelde alsof ik energetisch niet meer bijgetankt geraakte. Datzelfde jaar werd ik wakker met rugpijn. Rugpijn die akelig aanwezig bleef. Rugpijn die me belemmerde om voluit met mijn gezin te genieten van de dagdagelijkse dingen. Ik voelde me enorm moe en machteloos.

9 infiltraties, een tiental onderzoeken en een hoop specialisten later kreeg ik het advies om met mijn rugpijn te leren leven. Er was geen enkele behandeling mogelijk. De moed zonk me in de schoenen en het was niet altijd vanzelfsprekend om hoopvol te blijven. Gelukkig was er op die momenten altijd Tommy, mijn eeuwige optimist.

Omdat joggen al lang geen optie meer was, begon ik noodgedwongen te wandelen. Uren en uren en uren. In het begin voelde het tegennatuurlijk, ik was gewoon om snel te gaan. Ik vertraagde. Werd me veel bewuster van mijn lichaam en vond mijn natuurlijke ademhaling. Ondanks de rust die ik tijdens het wandelen vond bleef er een soort wildheid in mij. De drang om avonturen te beleven en daardoor ook de enorme drang om terug in balans te komen. Alternatieve Therapie en een fantastische chiropractor hielpen me uiteindelijk ongeveer een jaar geleden van mijn rugpijn af. Gelijktijdig voelde ik hoe verschillende dromen opnieuw kwamen opborrelen. Tijdens de zomer begon ik met mijn eigen praktijk “SterrenStraal”, waar ik zoveel mogelijk mensen hoop terug in balans te krijgen aan de hand van healing en Mind-Walks. En dan die andere grote droom…die begon vorige lente vorm te krijgen toen ik met Christien aan het wandelen was en haar vertelde over mij droom om uit dankbaarheid naar Compostela te gaan. Geen half uur later lag er een grote sint Jacobs schelp voor onze neus. En niet veel later doken we samen in dit avontuur dat deze week werkelijkheid wordt.

Ik wil graag iedereen bedanken die het afgelopen jaar met me meeliep. Dank je wel voor jullie gezelschap, jullie verhalen en jullie stilzwijgen. Tommy die zijn Mountainbike aan de kant zette om met me mee te gaan, de jongens die (bijna) nooit zeurde over ‘alweer’ een wandeling, Lotte die elke week trouw op post was, mijn ouders en andere familieleden die er tijdens mooie tochten voor zorgde dat mijn wandeltempo opgekrikt werd, Christien voor de prachtige pelgrimstochten, mijn burengroepje dat zorgde voor sfeervolle wandelingen tijdens koude winteravonden, mijn vrienden die allemaal op hun eigen manier met me meegingen en mee verdwaalden. Ik hoop dat we deze wandelingen ook na mijn tocht kunnen verderzetten. Dank je wel aan iedereen voor jullie tips over wandelstokken, schoenen, kleding,…om me te leren hoe ik wandelschoenen juist moet binden, voor het uitlenen van jullie sokken zodat ik veel merken kon uittesten, voor jullie aanmoedigingen. Deze kleine dingen betekende heel veel.

Dank je Tommy voor je enorme steun! Ik weet dat je goed voor onze jongens zal zorgen, dat geeft enorm veel rust. ❤ ❤ ❤

We leven al decennia lang in een versplinterde samenleving waar de verschillen in kleur, afkomst, geloofsovertuiging,… hoogtij vieren. En ondanks de booming van organisaties die pleiten voor een vredevolle samenleving, de acties voor goede doelen,… versplinteren we langzaam verder. Erger nog, zelfs binnen dezelfde hokjes zijn er steeds meer en meer mensen die niet zichzelf mogen, durven of kunnen zijn.  Die zich niet mogen uiten.

Hoe verdrietig is het, dat wij mensen, niet liefdevoller kunnen samenleven in die éne wereld die we samen hebben. Eerder dit jaar kwamen 3000 onbekende mensen met een verschillend geloof, een verschillende achtergrond samen en zongen onderstaand nummer in drie verschillende talen voor de vrede. Het filmpje maakte me net zoals al de mensen die op dat moment bij me waren stil. En wanneer ik hoorde hoe mijn oudste zoon, die op mijn schoot zat het refrein zachtjes meezong kreeg ik tranen in mijn ogen… ‘ONE DAY’

filmpje:

Als jouw hart

mijn hart raakt

Wil ik alleen maar voelen

hoe herkenbaar het klopt.

Wil ik alleen maar luisteren

naar hoe het beweegt.

Wil ik alleen maar de ogen gesloten,

de woorden vergeten…

Terwijl de bomen prachtig kleuren

en de dagen donkerder worden,

staat alles in het teken  van vuur en licht.

We hebben pas het Dipavali-lichtfeest gevierd, de vijvers stonden in vuur, steden lichten een voor een op…

De kachel is weer lekker gezellig aan en  kaarsjes zorgen voor een warme sfeer in huis.

Maar ook diep in onszelf is zuivere energie een lampje dat ons diep in ons zelf doet stralen en licht geeft aan iedereen rondom ons…

Weet dat ook jij zo een lampje in je hebt, dat je vanuit je kern kan stralen en licht geven aan iedereen die het nodig heeft.

Er zijn weinig trillingen die ons zo veel vertellen dan de stilte.

De stilte brengt licht in je hoofd en ruimte in je hart, vertelt je meer dan een stortvloed van woorden je ooit kunnen vertellen.

Onaanraakbaar maar zo tastbaar.

Onbetaalbaar maar zo bereikbaar.

De stilte is een ontzettend mooi cadeau dat we elke dag opnieuw mogen ontvangen.

Niets is zo verbindend dan de stilte in de natuur, tussen de woorden, in de nacht, in onszelf.

En vooral: er is niets dat zo deelbaar is met iedereen want niets anders dan stilte is zo enorm veel van jou en zo enorm veel van mij.

Alles begint met goed geaard zijn.

Dit wil zeggen dat je goed verbonden bent met de aarde, de kosmos én jezelf. We zijn ons dikwijls niet bewust van het feit dat we niet goed geaard zijn. Dit zorgt er voor dat we sneller uit balans geraken en moeilijk in het hier en nu kunnen zijn.

Eén van de manieren om goed te aarden is met blote voeten contact maken met de aarde. Ik vind het zalig om ’s morgens op blote voeten door de tuin te wandelen en zelfs de was op te hangen. Even bewust met de voeten op de grond staan zorgt er voor dat er krachtige helende energie naar binnen stroomt.

Met vriendinnen ging ik onlangs verder dan mijn tuin. Op blote voeten gingen we over stenen en takjes, doorheen water en modder. Wat voor de een een ware wellness voor de voeten was, zorgde bij de andere voor Auw’s en andere pijnlijke kreten. Maar op het einde van de tocht stonden we allemaal dieper geworteld en waren we beter verbonden met onszelf én moeder aarde.

Dus: schoentjes uit én aarden maar…