Klaar!

Ik vertrek bijna. En ik ben er helemaal klaar voor. De voorspelde regen houdt me dan ook niet tegen. Santiago de Compostela. Een stuk van de beroemde Camino. Te voet.

Eigenlijk was het altijd al wel een jeugddroom om een stuk van de Camino te bewandelen maar het was pas een tweetal jaar geleden dat ik me deze droom weer herinnerde.

Drie jaar geleden voelde ik me moe. Moe door een beetje vanalles. Moe door verlies. Mijn vriendin Iris die onverwacht stierf in een vreselijk auto ongeval, Rik die geen jaar later om kwam tijdens een loopwedstrijd en mijn interventie tijdens de aanslagen in Zaventem eisten hun tol. De hulpverleningsgesprekken die ik deed tijdens de interventie werden langzaam nachtmerries en ik voelde me meer en meer uitgeput. Het voelde alsof ik energetisch niet meer bijgetankt geraakte. Datzelfde jaar werd ik wakker met rugpijn. Rugpijn die akelig aanwezig bleef. Rugpijn die me belemmerde om voluit met mijn gezin te genieten van de dagdagelijkse dingen. Ik voelde me enorm moe en machteloos.

9 infiltraties, een tiental onderzoeken en een hoop specialisten later kreeg ik het advies om met mijn rugpijn te leren leven. Er was geen enkele behandeling mogelijk. De moed zonk me in de schoenen en het was niet altijd vanzelfsprekend om hoopvol te blijven. Gelukkig was er op die momenten altijd Tommy, mijn eeuwige optimist.

Omdat joggen al lang geen optie meer was, begon ik noodgedwongen te wandelen. Uren en uren en uren. In het begin voelde het tegennatuurlijk, ik was gewoon om snel te gaan. Ik vertraagde. Werd me veel bewuster van mijn lichaam en vond mijn natuurlijke ademhaling. Ondanks de rust die ik tijdens het wandelen vond bleef er een soort wildheid in mij. De drang om avonturen te beleven en daardoor ook de enorme drang om terug in balans te komen. Alternatieve Therapie en een fantastische chiropractor hielpen me uiteindelijk ongeveer een jaar geleden van mijn rugpijn af. Gelijktijdig voelde ik hoe verschillende dromen opnieuw kwamen opborrelen. Tijdens de zomer begon ik met mijn eigen praktijk “SterrenStraal”, waar ik zoveel mogelijk mensen hoop terug in balans te krijgen aan de hand van healing en Mind-Walks. En dan die andere grote droom…die begon vorige lente vorm te krijgen toen ik met Christien aan het wandelen was en haar vertelde over mij droom om uit dankbaarheid naar Compostela te gaan. Geen half uur later lag er een grote sint Jacobs schelp voor onze neus. En niet veel later doken we samen in dit avontuur dat deze week werkelijkheid wordt.

Ik wil graag iedereen bedanken die het afgelopen jaar met me meeliep. Dank je wel voor jullie gezelschap, jullie verhalen en jullie stilzwijgen. Tommy die zijn Mountainbike aan de kant zette om met me mee te gaan, de jongens die (bijna) nooit zeurde over ‘alweer’ een wandeling, Lotte die elke week trouw op post was, mijn ouders en andere familieleden die er tijdens mooie tochten voor zorgde dat mijn wandeltempo opgekrikt werd, Christien voor de prachtige pelgrimstochten, mijn burengroepje dat zorgde voor sfeervolle wandelingen tijdens koude winteravonden, mijn vrienden die allemaal op hun eigen manier met me meegingen en mee verdwaalden. Ik hoop dat we deze wandelingen ook na mijn tocht kunnen verderzetten. Dank je wel aan iedereen voor jullie tips over wandelstokken, schoenen, kleding,…om me te leren hoe ik wandelschoenen juist moet binden, voor het uitlenen van jullie sokken zodat ik veel merken kon uittesten, voor jullie aanmoedigingen. Deze kleine dingen betekende heel veel.

Dank je Tommy voor je enorme steun! Ik weet dat je goed voor onze jongens zal zorgen, dat geeft enorm veel rust. ❤ ❤ ❤