Om 6u30 vertrekken we in de albuerge, klaar voor weer een dag vol verassingen. Mijn knie is ingetapet maar voelt nog niet echt beter. Ik vraag hulp uit het universum en aan engel Rafael en besluit dan om het los te laten. Wat het ook is, ik kan er niks aan veranderen. In het beste geval neem ik vandaag de heuvels in volle vaart en in het slechtste geval zal het wat meesleuren en hinkelen zijn. Maar ik ga er vanuit dat positief denken sowieso invloed zal hebben op mijn knie en mijn Mind zit nog steeds goed. Ik voel me vrij in mijn hoofd en heb nog stééds heel veel zin in deze Camino. Terwijl ik wandel, denk ik na over vergeven. Ik ben dankbaar om de inzichten. En ik ben dankbaar om Christien ( niet alleen vandaag) waarmee ik mijn inzichten kan delen en overdenken. Opeens ben ik er me van bewust dat mijn knie veel beter is en ik besef nogmaals dat je nooit weet wat er komt. Dat je nooit weet welke kant het opgaat en dat het ook geen zin heeft om er over te piekeren. Ik dank engel Rafael en het universum. Ook vandaag zoeken we als uitgeregende pelgrims tevergeefs naar de publieke Albuerge. Het is vroeg in de namiddag en we besluiten, uitgeput hangend op onze stokken niet verder te zoeken en aan te kloppen bij een andere albuerge. Deze keer een iets modernere versie met Wi-Fi. Ik ben blij wanneer ik Tommy en de jongens via video cam kan zien. Ook mijn ouders en zus bel ik op. Het geeft me veel energie. Er is een douche met warm water, er draait Zen muziek en al de pelgrims lijken uitgelaten omdat Santiago nu echt wel dichtbij komt. Ook de temperatuur voelt hier goed ( of is mijn lichaam intussen aangepast aan de koude temperaturen?). Ik heb voldoende aan mijn slaapzak dus geef mijn extra deken aan een oudere Australische man die me heel dankbaar is. Ik voel me gezegend en voel me enorm gelukkig.
SterrenStraal 